Boże Narodzenie w czasach zarazy

 

Od kilku lat jakoś tak wychodzi, że w dniach 20-24 grudnia w lekkim amoku odhaczam kolejne pozycje z przedświątecznej listy spraw do załatwienia (w tym roku na szczęście nie było kupowania prezentów na ostatnią chwilę - zmądrzałam i wszystko zamówiłam wysyłkowo ze sporym wyprzedzeniem, polecam ten patent). Ganianka przekłada się na lekki obłęd w oczach i stan napięcia nieproporcjonalny do wagi problemu - nawet ja wiem, że Wszechświatowi nie zrobi żadnej różnicy, czy zdążę pomyć w mieszkaniu wszystkie podłogi i drzwi... 

Spisując listę sprawunków do załatwienia w trzech sklepach - głównie produkty spożywcze - złapałam się na melancholijnej refleksji. Święta podczas wojny były naznaczone traumą, strachem, niedostatkiem; ludzie obawiali się o życie bliskich i opłakiwali tych, którzy zginęli. Nam rok 2020 zafundował taki dziwny układ, że z jednej strony pozornie nie dzieje się nic strasznego - kraj funkcjonuje, jest ciepła woda w kranach, półki w sklepach są pełne - a z drugiej strony wiemy (no dobra, niektórzy wypierają tę świadomość), że koronawirus nabruździł na prawie wszystkich polach i tak zwana nowa normalność ssie. Nauka w szkołach i na uczelniach toczy się zdalnie; życie społeczne od końca września przeniosło się w dużym stopniu do sieci. W szpitalach nadal grasuje pandemiczna groza, a gdzieś poza światłem reflektorów trwa cichy dramat czy też powolne konanie firm z branży turystycznej, eventowej, gastronomicznej, transportowej i paru innych. Ale przede wszystkim rozsądni ludzie zrezygnowali w te Święta z intensyfikowania swojej aktywności rodzinno-towarzyskiej poza kręgiem najbliższej rodziny (precyzując: nie mam na myśli odwiedzin u koleżanki, tylko przyjęcia w większym gronie albo kilka małych spotkań, ale w różnym składzie, na przestrzeni okresu świątecznego) i nawet taki mizantrop jak ja widzi, jak mocno taki stan rzeczy odbiega od normy. 

Nie przepadam za rytualnym wspólnym zasiadaniem przy stole po uprzednim obowiązkowym pucowaniem domu do połysku, a mimo to nawet ja rozumiem, jak smutne było dla wielu rodzin Boże Narodzenie 2020. U nas Wigilia przebiegła prawie tak jak zawsze, tylko bez obecności seniorki rodu, której telefonicznie złożyliśmy życzenia. Ale w niejednym domu na ten wigilijny stół rzucały cień świeża żałoba czy strach o bliskich leżących w szpitalu (mamę mojej znajomej wypisano do domu 23 grudnia ku wielkiej radości rodziny). Wiele osób świętowało w kwarantannie lub samotnie na stancji, żeby nie złapać paskudztwa, podróżując do rodzinnego domu przez pół Polski. Zarazem - bo wciąż myślę o czasach wojny, żeby zachować właściwą perspektywę - były to Święta bezpieczne w sensie braku innych niż wirus zagrożeń; były dostatnie dla tych, którzy nie zderzyli się jeszcze ze ścianą bezrobocia czy innych problemów finansowych. Zresztą - co tu mówić o wojnie! Możecie się ze mnie śmiać, ale piekąc świąteczny piernik mam w pamięci, dla ilu osób w przedwojennej Polsce takie ciasto na mleku, maśle i miodzie z bakaliami i przyprawami stanowiłoby nieosiągalny luksus, a i w stanie wojennym niecałe 40 lat temu ciężko było zdobyć składniki tego przysmaku. Czy ta świadomość zmienia perspektywę i każe widzieć pandemię oraz wynikłe z niej problemy w trochę innym świetle? Poniekąd tak (choć oczywiście niektórzy straszą, że prawdziwy kryzys gospodarczy dopiero przed nami).

Ponieważ narodowy program szczepień już ruszył, nawet nie wiecie, jak mocno trzymam kciuki, żeby 2021 przyniósł nam ogólnodostępne szczepienia na covid, duży spadek zachorowań i zdejmowanie obostrzeń. Nie mam obaw związanych z bezpieczeństwem samej szczepionki, zaszczepię się w pierwszym możliwym terminie. Jedyne, co mnie martwi, to że może się okazać mniej skuteczna niż wskazują badania kliniczne, bo przecież już wiemy, że nawet przechorowanie covidu nie daje trwałej odporności na zachorowanie, a wirus mutuje (jeśli się nie mylę, wstępnie mówi się o konieczności doszczepiania co roku, tak jak w przypadku szczepień na grypę). Tak czy inaczej im większy odsetek populacji się zaszczepi i będzie mieć odporność, choćby tylko przez kilka miesięcy, tym bardziej spadnie liczba zachorowań, będzie można zluzować obostrzenia i odmrozić gospodarkę - co poddaję pod rozwagę. I tego, moi drodzy, życzę nam wszystkim w Nowym Roku: żeby szczepionki działały przynajmniej na krótką metę, antyszczepionkowcy zamilkli, a SARS-Co-V2 skończył tak, jak świńska grypa A/H1N1, która nadal gdzieś tam sobie krąży w populacji, ale nikt z jej powodu nie zamyka szkół i knajp.

Jutro postaram się wrzucić jeszcze jakiś optymistyczniejszy wpis z okazji swoich urodzin.