Nadal zimna wiosna, tulipany i pawie

 

Sama nie wiem, czy się cieszyć, że w tym roku nie mamy w kwietniu upalnego lata, czy jednak złościć, że jest ziiiiimnooo. Dzielnie wydeptuję codziennie nawet do 15 000 kroków spaceru z krokomierzem w kieszeni i uważam, że to wbrew prawu unijnemu, żebym 26 kwietnia musiała spacerować w zimowym płaszczu, szaliku tudzież czapce... Cóż, przynajmniej tulipany zakwitły jak należy, o czasie:

Ciekawych wieści nie mam chwilowo żadnych. Ostatnimi czasy niestety zaostrzył mi się syndrom nienadążania za życiem. Montujemy czerwcowy numer Nowej Fantastyki (mogę zdradzić, że znajdzie się w nim jedno kosmiczne SF z silnym elementem suspensu, jedno pulpowe fantasy w klimatach morsko-tropikalnych i jedna SF-owa wariacja na temat opowieści o nawiedzonych domach), a oprócz tego czekam na redaktorską decyzję w sprawie jednego swojego opowiadania (tego opowiadania). I to wszystko. 

Dział literacki Esensji żyje i nawet działa; aktualnie mogę polecić krótkie opowiadanko o Bogu i diable z twistem (i ładną ilustracją):

Elżbieta Leszczyńska - Umowa

A w niezbyt odległej przyszłości planujemy opublikować opowiadanie Magdaleny Świerczek-Gryboś pt. Kości dla trupokupca.

* * *

Z zupełnie innej beczki - łapcie anegdotę (już dzieliłam się nią na Fb).

Prawie na każdym spotkaniu autorskim obowiązkowo pada pytanie: "Skąd pani bierze pomysły?" Zawsze odpowiadam, że noszę w głowie repozytorium inspiracji, które się tam zapisują automatycznie 24/7: motywy z przeczytanych książek, reportaży, z rozmów na forach internetowych i Facebooku, z obejrzanych filmów i po prostu z przeżytego życia, a czasem nawet ze snów... To się wszystko inkubuje razem i w sprzyjających okolicznościach z tej magmy obrazów oraz strzępków historii rodzą się bohaterowie, światy, fabuły.

Tak to zazwyczaj wygląda. Ale czasem życie postanawia podsunąć gotowy pomysł na widelcu. 20 kwietnia wracałam z miasta przez Park Saski i przystanęłam obok woliery dla pawi (cudne są: monsieur paw ma haremik z czterech nadobnych pawic, w tym jedną albinoskę). Przypadkowo podsłuchałam, jak opiekunka rzeczonych pawi, osoba w sile wieku, rozmawia z dwiema studentkami, przekazując im różne mądrości życiowe. Opowiedziała między innymi historię o panu, który oszukał swoją partnerkę - zataił przed nią, że nie może mieć dzieci. Kiedy pani po jakimś czasie (kilku latach?) poznała prawdę, rozstała się z panem, związała się z innym i urodziła dziecko, ale tamten ją zostawił. Tymczasem pan nr 1 wyjechał na kilka lat za granicę, potem wrócił, dowiedział się, że jego była partnerka jest teraz sama z dzieckiem... i finalnie wrócili do siebie (podobno panu przyśniło się, że powinien koniecznie odnowić tę znajomość). I żyli razem długo i szczęśliwie.

Pani od pawi powiedziała też, że jest z wykształcenia ekonomistką, ale opieka nad pawiami sprawia jej znacznie większą frajdę niż praca w biurze, i że "w związku przede wszystkim trzeba umieć ze sobą rozmawiać". (Poparła to konkretnymi przykładami z własnej relacji z mężem, ale słuchałam jednym uchem, bo próbowałam zachęcić pana pawia, żeby się ze mną przywitał. Swoją drogą ten to się chyba dobrze dogaduje ze swoimi partnerkami! Nigdy nie widziałam w Parku Saskim kłócących się pawi!)

Ja tej sytuacji i tych opowieści pewnie nie wykorzystam, chyba żeby nagle ogarnęło mnie nieprzeparte pragnienie pisania obyczajówek, ale może ktoś chce?...