Zimna wiosna

Mało oryginalnie powiem – zimno jest! W Lublinie co prawda nie mieliśmy śniegu na Wielkanoc, ale niewiele brakowało. Znajoma trafnie podsumowała aktualną pogodę „chińska podróba wiosny, i to z tych tańszych”. W ogrodzie oraz na osiedlu ładnie widać, które rośliny potrzebują jakich temperatur minimalnych, żeby wypuścić liście i kwitnąć: sumaki octowce (jeśli ktoś nie kojarzy – to te niezbyt wysokie drzewka z karminowymi kwiatostanami w kształcie grubego stożka oraz pierzastymi liśćmi, które jesienią przybierają piękne kolory) nadal straszą bezlistnymi gałęziami, a ozdobne paprocie dopiero wystawiają nad ziemię pierwsze spiralnie skręcone pędy.

Na swoim prywatnym podwórku mam znowu pewną życiową zagwozdkę decyzyjną, chodzę i się gryzę – tak już widać musi być. Mój humor ratuje głównie „Wesele Figara” z YouTube, wersja, w której rolę Figara śpiewa Włoch Ildebrando D’Arcangelo (przystojny śpiewak operowy to zawsze dodatkowy plus - taki Bryn Terfel pięknie śpiewa, ale wygląda... specyficznie), w rolę Zuzanny wcieliła się Niemka Diana Damrau, a cała obsada ładnie gra i ładnie wygląda na scenie. Wnętrza i kostiumy są stylizowane na XVIII wiek, ale mi się kojarzą z moim „Teatrem węży”. Słucham sobie tego na słuchawkach z telefonu i co jakiś czas zerkam na ekran. Nieustająco mnie bawi, że słynna aria Figara "Non più andrai" z tej opery to naśmiewanie się z XVIII-wiecznego odpowiednika naszego "chłopaczka w rurkach" w duchu "pójdziesz do wojska, tam ci dadzą w kość i zrobią z ciebie mężczyznę"[1]. Straszny złowrogi gender też jest, bo w jednej ze scen hrabina i jej pokojówka próbują rzeczonego młodego pazia przebrać za dziewczynę i umalować. Wszystko na czasie!

Gdyby ktoś chciał w pigułce zobaczyć, czemu lubię tę operę, niech sobie przewinie do 1:16:26, do fragmentu "Esci omai, garzon malnato". Hrabia wściekł się, bo sądzi, że w zamkniętej na klucz garderobie hrabiny znajdzie jej kochanka (wspomnianego wyżej pazia Cherubino). Paź rzeczywiście siedział w garderobie (pokojówka już zdążyła go wypuścić bez wiedzy hrabiny i zamienić się z nim miejscami), ale hrabina nie jest niewierną żoną, cała sytuacja wynikła wskutek pewnej intrygi, jak to w komediach romantycznych. Hrabina najpierw próbowała wmówić mężowi, że w garderobie jest pokojówka Zuzanna, która mierzy swoją suknię ślubną, ale w końcu złamała się i wyznała, że ukrywa się tam paź. Po dłuższej awanturze z groźbami karalnymi ("jak dorwę drania, to zabiję!") hrabia otwiera garderobę i znajduje w środku... Zuzannę w sukni ślubnej (1:19:35). Zuzanna dyga bezczelnie i stwierdza "Panie, skąd to zdumienie? Proszę, weźcie szpadę i zabijcie pazia, tego podle urodzonego pazia - stoi przed wami."

***

Na koniec jeszcze przypomnę, że został niecały tydzień na wysłanie swoich kandydatur na nominacje do Nagrody Fandomu Polskiego im. Janusza Zajdla dla powieści z szeroko pojętej literatury fantastycznej. Na liście powieści wydanych w ubiegłym roku są m.in. książki zaprzyjaźnionych autorek – Marty Kisiel, Aleksandry Janusz i Anety Jadowskiej, a także świetna powieść Radosława Raka Puste niebo. 

[1] Dla niedomyślnych: bawi mnie to, że od skomponowania opery minęły ponad dwa wieki, nastąpiła rewolucja przemysłowa, technologiczna i informatyczna, pozmieniały się obyczaje, moda, a ten konkretny żart się nie zdezaktualizował...