Coś tam powstaje pomalutku

 

Piszę opowiadanie. Najpierw planowałam je skończyć w ubiegły czwartek (ha, ha), potem dzisiaj... Aktualnie jest napisane mniej więcej w 50%. Na swoje usprawiedliwienie powiem tylko, że z trzydniową ćmiącą migreną ciężko się funkcjonuje, a co dopiero tworzy.

Poniżej swoim zwyczajem podrzucam fragmencik z warsztatu. (To zupełnie inny tekst niż ten o Marku i zaginionej Aldonie.)

A z innej beczki - tak się tylko pochwalę. (Zazel przylazł i zjadł przecinek w tytule wywiadu, ale co tam, liczy się fejm!)

* * *

Na klatce schodowej pachnie gulaszem. U sąsiadów piętro niżej jak zwykle ujada pies.

Ze starych białych drzwi obłazi farba. Kwalifikują się do odmalowania lub wymiany, ale nie ulega wątpliwości, że nie zostaną odmalowane ani wymienione, dopóki mieszkanie nie zmieni właściciela.

Ojciec otwiera po drugim dzwonku. Lekko chwieje się na nogach. Nadzieja oczywiście udaje, że tego nie dostrzega.

– Ja tylko na chwilę, zostawię zakupy – mówi, jak zawsze, nienaturalnie raźnym tonem. Do niedawna zmuszała się przy tym do uśmiechu, teraz już nie. – Amanda czeka w aucie.

Idzie do kuchni, nie zdejmując butów. Wypakowuje z siatki jogurty, pomidory, twaróg półtłusty Piątnica, ser topiony Hochland o smaku pieczarkowym, piętnaście deka polędwicy sopockiej. Układa wszystko w śmierdzącej lodówce. Miejsca jest pod dostatkiem – na jednej z nieczyszczonych od dawna półek stoi tylko samotna musztarda z epoki późnego neolitu, a w dolnej szufladzie chłodzi się piwo. Sześć butelek.

Na blacie obok lodówki leży niedojedzony kawałek bułki.

– Przedstawiłabyś mi ją kiedyś – mamrocze ojciec, stając w progu kuchni. – Tę twoją Amandę.

– Tato, to moja przyjaciółka z dzieciństwa. Z sąsiedniego bloku. Ta z długimi włosami. Na pewno ją pamiętasz.

Oboje wiedzą, że Paweł Ficer nie pamięta żadnej Amandy, a nawet gdyby jego kora mózgowa i hipokamp nie ucierpiały wskutek wieloletniego podtruwania promilami, kojarzyłby ją co najwyżej jako imię, hasło. Kiedy jeszcze mieszkali we trójkę na Lipińskiego, Nadzieja nigdy nie przyprowadzała koleżanek do domu. Bała się, że mogłyby trafić na awanturę między jej rodzicami albo wyczuć przetrawiony alkohol. Choć oczywiście w tamtym mieszkaniu nigdy nie śmierdziało tak, jak tutaj, w M-3, które Paweł Ficer odziedziczył po matce. Sto metrów kwadratowych w niezłej lokalizacji – gratka dla inwestora, wystarczyłoby zrobić remont. A teraz, cóż. Ściany zakopcone od fajek, plamy na starych meblach i jeszcze starszej wykładzinie, wszędzie puste butelki po piwie. I karaluchy.

 – Zrobił melinę z takiego porządnego mieszkania! – krzyknęła kiedyś Ilona, jakby dopisywała kolejny punkt do długiej listy niewybaczalnych przewinień Ficera, choć od dawna nie byli już wtedy małżonkami, przynajmniej w świetle kodeksu cywilnego. Wiadomo, że ślub kościelny to oddzielna bajka, ale ani Pawłowi, ani Ilonie nie zależało na tym, żeby załatwiać unieważnienie – czy raczej stwierdzenie nieważności małżeństwa, jak precyzuje Kodeks Prawa Kanonicznego.

Nadzieja wyjmuje z siatki ostatni przedmiot, karton soku pomarańczowego, i stawia go na szafce. Doskonale wie, że jej czterdzieści złotych wydane na zakupy to czterdzieści złotych, za które ojciec kupi alkohol, ale – jak tłumaczyła terapeutce dwa dni wcześniej – on na butelkę zawsze skołuje pieniądze, a dzięki jej wysiłkom przynajmniej ma pod ręką porządne jedzenie. Bez tego żywiłby się bułkami i batonikami.

– A robi to pani jakąś różnicę, czym on się żywi? – spytała podchwytliwie terapeutka, kobieta w wieku postbalzakowskim utleniona na platynowy blond, w dużych, modnych okularach. Postukiwała długopisem w skoroszyt, w którym robiła notatki.

– Tak – odparła natychmiast Nadzieja.

– A czemu?

– Bo kiedy kupuję mu jogurty albo przywożę rosół, robię na złość mojej matce. Ona mu życzy jak najszybszej śmierci.

Z satysfakcją odnotowała, że wyraz profesjonalnej obojętności na chwilę znikł z twarzy Okularnicy (nazywała się Joanna Kurkowska-Bargiel, doktor psychologii, ale Nadzieja zawsze nazywała ją w myślach Okularnicą). Długopis zatańczył na podkładce.

– Myśli pani, że mama naprawdę tak nienawidzi pani ojca? Ile czasu upłynęło od ich rozwodu?

– Trzynaście lat.

– To wystarczająco długo, żeby zacząć żyć na nowo, własnym życiem. Ludzie na ogół tak robią, wie pani. Zostawiają te trudne emocje za sobą, nie od razu, ale stopniowo.

Nadzieja nie odpowiedziała, tylko spojrzała wymownie na zegar. Do końca sesji zostało pięć minut. Za mało czasu, żeby drążyć temat rozwodu, a tym bardziej tego, co było wcześniej.

– Nadal go nienawidzi – oświadczyła tylko.

– Skąd pani wie?

– Często to powtarza.

– Rozmawiacie o nim?

– Oczywiście.

Był jej wielką miłością – tego Nadzieja już nie dodała, bo nie lubiła ścigać się z zegarem jak te pacjentki, które tuż przed końcem sesji czynią dramatyczne wyznania, licząc, że terapeuta poświęci im jeszcze trochę czasu. Księciem z bajki. Dla Ilony Żabińskiej, młodej fryzjerki z Lubartowa, dziennikarz Paweł Ficer był jak manekin, na którym zawiesiła wszystkie swoje marzenia o wykształconym, dobrze zarabiającym i oczywiście przystojnym mężu.

Stoi teraz oparty o framugę kuchennych drzwi, paląc papierosa. Wytarty sweter i stare dżinsy wiszą na nim jak na wieszaku. Szczecina siwego zarostu, przekrwione oczy, popękane żyłki na nosie i policzkach.

– Co u Ilonki? – pyta ni z tego, ni z owego. – Nie przyjedzie się ze mną zobaczyć?

– Raczej nie.

Paweł prycha ochryple. Oboje wiedzą, że pytanie było retoryczne.

Nadzieja zwija pustą siatkę, upycha ją w torebce. Spostrzega leżące na półce obok lodówki opakowania tabletek, których nie było tu przed tygodniem. Atoris, Acard, Telmizek, Onirex. Nazwy nic jej nie mówią, a nie ma przy sobie kartki, żeby je zanotować.

– Byłeś u lekarza? Dolega ci coś?

– Życie, Naciu. – Jego uśmiech ukazuje zaniedbane zęby palacza bez lewej górnej trójki.

Nadzieja tylko wzrusza ramionami. Mdli ją od smrodu wódy, gnijących śmieci pod zlewem, stęchlizny i cholera wie czego. Najwyższy czas stąd iść, zostawić starego pijaka w jego norze.

– Muszę już iść – rzuca.

Ojciec odsuwa się bez słowa, żeby przepuścić ją w drzwiach.

Wychodząc na ulicę, Nadzieja z ulgą wciąga do płuc lodowate powietrze. Nie zapina płaszcza, bo od zaparkowanego auta dzieli ją ledwie kilkanaście kroków.

Nie musi się odwracać, żeby wiedzieć, że ojciec stoi przy oknie za pożółkłą firanką. Zaciąga się papierosem, mamrocze pod nosem, po czym sięga po butelkę, która czeka na kuchennym stole, zawsze pod ręką. Zawsze wierna. Whisky, moja żono, jak śpiewał nieodżałowanej pamięci Rysiek Riedel.

Drzwi czerwonego opla są uchylone. Amanda nie podnosi głowy znad czytnika. Ciemne loki częściowo zasłaniają twarz.

– Wszystko załatwione?

– Tak. – Nadzieja wyjmuje ze schowka na rękawiczki opakowanie pastylek imbirowych i wsuwa jedną do ust, po czym zdecydowanym ruchem przekręca kluczyk w stacyjce.