Biesiada w królestwie sylfów

Nie mam dziś głowy do kombinowania nad wpisem, więc zamiast tego dzielę się fragmencikiem tekstu świeżo zdjętym z warsztatu.


"Zastanawiając się później, gdzie i kiedy popełniła kluczowy błąd, Nesme doszła do wniosku, że stało się to na przyjęciu.

Lenaard Narimallen, półkrwi sylf, poeta i śpiewak będący w łaskach u królowej Feanmuile, z pompą świętował swoje dwusetne urodziny. Nesme była przyzwyczajona do przepychu – spędziła cztery lata na dworze króla Talme – ale w Latającym Mieście, stolicy powietrznego dominium zwanego w języku magów Ethereą, splendor przybierał inne formy niż w świecie ludzi. Sylfy gustowały w tym, co rzadkie i niezwykłe.

Rozwieszone pod sklepieniem złote sieci pełne uwięzionych błędnych ogników. Majolikowe donice z krzewami błękitnych róż, których pędy pięły się wzdłuż marmurowych kolumn. Mosiężne kadzielnice w kształcie pokracznych gnomów i wznoszący się z nich dym najdroższych kadzideł. Rzeźby z cukru naśladujące wybryki natury: dwugłowe konie, dzieci zrośnięte tułowiami, hybrydy gadzio-ssacze i ssaczo-ptasie.

Pośrodku sali biesiadnej trwał występ grupki garbatych tancerzy. Odziani w fioletowe stroje z pomponami pląsali niezgrabnie, lecz rytmicznie przy akompaniamencie bębna, w który walił człowiek tak gruby, że przypominał bezkształtną górę ciasta wbitą w kolorowe szaty. Nesme zawsze się dziwiła, czemu sylfy mimo zamiłowania do słońca, kwiatów i sztuki za atrakcyjne uważają rzeczy, które ludzi przyprawiłyby o dreszcz wstrętu. Kojarzyło jej się to z motylami, które obsiadają nawóz i padlinę.

Salę wypełniał tłum aspirujących artystów, zamożnych snobów oraz niebogatych pochlebców liczących na protekcję. Spora część tego towarzystwa wyżej od poezji ceniła sobie haszysz i wino zaprawione halucynogenną esencją utalhixtal. Nesme nie miała o nich dobrego zdania, ale przez otoczenie Narimallena przewijało się wielu ludzi, czego nie można było powiedzieć o dworze królowej Feanmuile, gdzie wszystkie ważne, mniej ważne i nawet całkiem nieważne stanowiska piastowały sylfy czystej krwi. Jako półsylf, Narimallen był pozytywniej nastawiony do śmiertelników niż rodacy jego matki, nawet jeśli na kochanki wybierał wyłącznie sylfidy.

Kiedy Nesme przed dwoma laty przybyła do Latającego Miasta, mogła polegać wyłącznie na swojej urodzie i fałszywym nazwisku camarryjskiej szlachcianki, które tutaj niewiele znaczyło. Przez krótki czas była metresą ambasadora salamander, potem związała się z człowiekiem, kompozytorem Melannim, a gdy ten rozchorował się na suchoty i zmarł, pozostała w kręgu Narimallena, gdzie zdążyła nawiązać kilka przydatnych znajomości. Wynajmowała apartament na piątym poziomie latającej wyspy, miała suknie i klejnoty, pokojówkę, kucharkę i własną skrzydlatą lektykę. Nikt nie dociekał, skąd brała pieniądze.

Chętnie pojawiała się na przyjęciach i balach, nie budziła jednak zainteresowania prominentów i z rozmysłem do tego nie dążyła. Zwykle kręciło się wokół niej paru mało znaczących adoratorów oraz znudzona sylfia młodzież, lecz dziś uwaga wszystkich skupiała się na Narimallenie i jego nowej muzie, zielonoskrzydłej śpiewaczce Dindelis w sukni ozdobionej perłami i strusimi piórami. Uwieńczony różami solenizant właśnie polecił tancerzom zakończyć występ i teraz deklamował swój najnowszy poemat, podczas gdy wokół w najlepsze trwała biesiada, słudzy roznosili nektar i rozcieńczone wino."

Co byście wypili i zjedli na takim przyjęciu?