Wielkanoc w czasach zarazy

Patrzę dzisiaj na słońce za oknem i myślę po raz kolejny, że ta słoneczna wiosna 2020 (swoją drogą podobnie słoneczna, bezchmurna pogoda panowała pod koniec kwietnia i w maju 1986 roku, kto pamięta?) zapadnie nam w pamięć na resztę życia. Spokojnym, sytym i uporządkowanym światem Zachodu zatrzęsło coś, co dotąd znaliśmy z filmów i powieści. Ilekroć wchodzę do osiedlowego spożywczaka i widzę, jak znajoma sprzedawczyni w rękawiczkach i przyłbicy przeciera środkiem dezynfekującym uchwyty wózków, dopada mnie wrażenie surrealizmu i lekkiego absurdu, jakbym się obudziła w innej rzeczywistości, gdzie wszyscy się zmówili, żeby grać w grę "pandemia". A tymczasem czas mija, kwiecień w rozkwicie, nadeszła Wielkanoc. Wielkanoc, którą zapamiętamy jako „święta w cieniu koronawirusa” (pierwsze i jeszcze nie wiadomo, czy ostatnie).

Muszę Wam się do czegoś przyznać: od wejścia w dorosłość nie przepadam za świętami. Ani za Bożym Narodzeniem, ani za Wielkanocą. Stresuje mnie rytualne zasiadanie do uroczystych posiłków w rodzinnym gronie (nie ze względu na rodzinę, atmosfera tych spotkań jest miła – po prostu nie lubię polskich świątecznych uczt połączonych z zachęcaniem prośbą, groźbą i szantażem do jedzenia). Spójrzmy prawdzie w oczy – jestem samolubnym dzikusem, który wolałby jak co dzień zamknąć się w swoim pokoju, żeby samotnie pożreć przy laptopie owsiankę i kanapki, zamiast ładnie się ubrać i iść konsumować smakołyki u teściów (ponownie – bardzo lubię moich teściów, problemem nie są rozmowy przy stole, tylko Przerażający Rytuał Jedzenia). Tradycja jest mi głęboko obojętna, podobnie jak religijny wymiar świąt (pochodzę z wierzącej rodziny, ale sama w temacie wiary chrześcijańskiej jestem ewidentnie jak daltonista próbujący czytać czerwone napisy na zielonym tle, w moim życiu nie ma Boga i raczej nie będzie). Co gorsza, od kilku lat zarówno Boże Narodzenie, jak i Wielkanoc – ze względu na swoją cykliczność – kojarzą mi się źle i depresyjnie, bo przypominają o nieubłaganym upływie czasu.

Krótko mówiąc, koronawirus zasadniczo spadł mi z nieba, ofiarowując dokładnie taką Wielkanoc, o jakiej zawsze marzyłam. Zero wizyt, brak śniadania wielkanocnego (z moim fiksującym żołądkiem przez 364 dni w roku jem rano lekkie, słodkie połączenia nabiału z węglowodanami, więc poranne menu w Wielką Niedzielę budzi moją niechęć, chociaż bez problemu mogłabym zjeść te same wędliny, jajka na twardo z chrzanem, żurek z kiełbasą etc. na obiad). Jakieś smakołyki świąteczne oczywiście powstaną – acz w mniejszej ilości niż zazwyczaj – i będą przekazywane wewnątrzrodzinnie. Sama mam ambitny plan po raz pierwszy od lat upiec to i owo, bo rodzice tym razem nie zamawiają żadnych ciast z cukierni. Nie wiem, jak moja babcia przyjmie fakt, że w Wielką Sobotę nikt nie pójdzie święcić koszyczka – no cóż.

Na razie dzielnie pomyłam okna (jestem z siebie dumna, jakbym co najmniej mamuta upolowała) i razem z miaużem wysprzątaliśmy mieszkanko na wysoki połysk. Wirus, nie wirus, ze sprzątania przed Wielkanocą zrezygnować nie można - zdumiewające, jak głęboko w człowieku siedzą takie wdrukowane przekonania.

W tych dziwnych czasach izolacji społecznej, niepewności i niepokoju o przyszłość życzę Wam, żeby Wielkanoc 2020 pod znakiem koronawirusa (bodajby mu się rozpadła otoczka lipidowa i pękł nukleokapsyd) mimo wszystko - tym bardziej! - zapisała nam się w pamięci jako coś dobrego i cennego. Żebyśmy, spędzając te święta z dala od bliskich nam osób (spokrewnionych czy nie), czuli z nimi tylko tym silniejszą więź troski i lojalności. Żeby lęk i depresja nie paraliżowały. Trzymajcie się i bądźcie zdrowi, dbajcie o swoich domowników i własny dobrostan psychiczny oraz fizyczny, głaszczcie kotki (i niekotki), wypłaszczajcie krzywą. Normalność kiedyś wróci. 

Anonimowe słodkie rude kitku pozdrawia.