"Śnieg i lód" - fragment (1)

Piszę opowiadanie, deadline mnie strasznie goni, ale jest nadzieja, że może zdążę! Tymczasem dzielę się fragmencikiem z warsztatu. Opowiadanie będzie nosiło tytuł "Śnieg i lód", jest prequelowe w stosunku do "Teatru węży" i nie zawiera Krzyczącego. Shial Manesseria zwana Śnieg, żmijka znana wam już z "Pośród cieni" i występująca również w "Czerń nie zapomina", próbuje się załapać do gildii przestępczej z Tay

* * *

Gdyby kapryśny los nie sprezentował jej czarnego daru, Shial Manesseria zwana Śnieg – dawniej Shial Lossi, córka kupca z Dauris – zapewne wiodłaby spokojne życie. Zostałaby wydana za mąż, urodziłaby gromadkę dzieci. Nie wiedziałaby nic o klątwach, demonach, nekromancji. Nie towarzyszyłby jej ciągły, choć wypychany ze świadomości strach, że w każdej chwili mogą ją dopaść srebrni magowie, zamknąć w Domu Godnego Odejścia, torturować i zgładzić w imię chronienia równowagi świata.

Odkąd zginął jej mistrz, Ostin Manesseria, była zdana na siebie i dobrze wiedziała, że im szybciej postara się o wpływowych mocodawców, tym lepiej. Gildia przestępcza z Tay wcale nie stanowiła szczytu jej ambicji, ale wydawała się niezłą opcją na początek. Istniał tylko jeden problem – dobitnie dawali do zrozumienia, że nie współpracują z byle kim.

Na szklanej paterze piętrzyły się kawałki miodowego ciasta i drożdżowe rogaliki z konfiturą. Obok w fajansowej misie pyszniły się ciemne winogrona połyskujące kroplami zimnej studziennej wody, w której je umyto. Obrazu dopełniały dwie karafki z rżniętego szkła – jedna z winem, druga ze schłodzoną śniegiem lemoniadą – i szklaneczki od kompletu. Pełen szyk. Obrus był nowiutki, ze śnieżnobiałego lnianego adamaszku w kwiatowy wzór. Mógłby znaleźć się na stole barona albo nawet hrabiego.

Śnieg w pełni doceniała fakt, że rozmowa nie toczy się w cuchnącym szynku nad kuflami mętnego piwa, ale koszmarny ból głowy uniemożliwiał jej cieszenie się poczęstunkiem. Upiła łyczek lemoniady. Mdliło ją na samą myśl o cieście.

– Mam z tobą problem, panno Shial – oznajmił z namysłem Velhard, przywódca gildii przestępczej w Tay, splatając upierścienione palce na wydatnym brzuchu. – Nie wiem, jak cię ocenić.

Zawiesił głos, wyraźnie oczekując reakcji z jej strony.

– No cóż, wykonałam zadanie. – Śnieg zerknęła na trzecią uczestniczkę rozmowy, ale mistrzyni złodziejska Agota z nieprzeniknionym wyrazem twarzy sączyła wino. – I wróciłam w jednym kawałku.

– Wróciłaś ranna. I o włos uniknęłaś pojmania.

– Bywa. – Śnieg wzruszyła ramionami. – Ale pozwolę sobie zaznaczyć, panie Velhardzie, że jestem nadal w pełni sprawna bojowo.

Oparzenia na jej ramieniu i dekolcie piekły pod nasączonym maścią bandażem, lecz zapięty pod szyję wams skrywał opatrunki. Nie było tak źle, żeby należało się obawiać blizn – wszystko wygoi się w ciągu dwóch tygodni.

– W pełni sprawna bojowo, hmm. – Velhard pogładził przystrzyżoną w szpic brodę. W kaftanie z bordowego sukna z futrzanym kołnierzem wyglądał jak kwintesencja kupieckości. – Panno Shial, zadanie nie zostało wykonane tak, jak bym tego oczekiwał. Ogniste kule fruwające na ulicy, zgiełk i zamęt… Profesjonaliści załatwiają takie sprawy cicho i dyskretnie.

Śnieg straciła cierpliwość.

– Ogniste kule – powiedziała bardzo spokojnie, pozwalając, żeby jej źrenice zajarzyły się czerwienią – fruwały dlatego, że wokół willi, z której miałam wykraść dokumenty, zmaterializowało się znienacka sześciu akolitów Elity. Wiedzieli o mnie, panie Velhardzie. Jestem ciekawa, czy próba miała na celu sprawdzenie, czy ucieknę srebrnym, czy też wasza organizacja roi się od donosicieli jak spróchniałe drzewo od korników?

– Troszkę pyskata – stwierdziła po chwili niezręcznej ciszy Agota, odganiając muchę, która próbowała usiąść na jednym z rogalików. – Ale umiejętność myślenia zawsze w cenie.

– Zakładam – podjęła Śnieg – że zachodzi wariant pierwszy. Tylko dlatego zadałam sobie trud stawienia się na dzisiejszą rozmowę.

– A masz atrakcyjne alternatywy, młoda żmijko? – zapytał Velhard, unosząc brwi.

– Wystarczająco atrakcyjne. – Śnieg wzruszyła ramionami. – My, ka-ira, nigdy nie musimy długo szukać zajęcia. Ale oczywiście co gildia z Tay, to zawsze gildia. Żeby było jasne: nie mam wam za złe tego, jak sprawdzacie kandydatów.

Jej rozmówcy wymienili spojrzenia. Mistrzyni złodziejska ledwie zauważalnie pokręciła głową. 

Velhard z namysłem gładził się po brodzie.

– Jesteś młoda, ale masz głowę na karku – oznajmił w końcu. – No dobrze. Zatrudniam cię, panno Shial. Jutro podpiszemy umowę.