Kolejny kawałek o Laurze i moje marudzenie

 

W zeszły piątek zaczęłam pisać długi, marudzący wpis o nieumiejętności realizowania marzeń mimo posiadania - teoretycznie - wszelkich możliwości po temu, a potem zreflektowałam się, jaki to jednak wstyd przyznawać się do skali swojego braku zorganizowania/determinacji/ogaru, kiedy wszędzie naokoło znajomi obciążeni pracą na etacie/dziećmi/przewlekłymi chorobami piszą i publikują książki, aż się kurzy. Wiem oczywiście, gdzie tkwi mój problem: w nieustającym łapaniu zbyt wielu srok za ogon (i nieumiejętności odmawiania, ilekroć przychodzi nowe zlecenie na "krótkie niezobowiązujące tłumaczonko"), w tym, że zbyt dużo czasu pochłania mi aktywność w mediach społecznościowych, że tłumaczę zbyt wolno, że piszę zbyt wolno (ostatnio siedząc nad tekstem przez cały Boży dzień byłam w stanie wygenerować 5 tys. znaków, z których część i tak potem poszła potem do wykreślenia) i koszmarnie prokrastynuję pisanie. Od dwóch lat próbuję na różne sposoby walczyć z tym stanem rzeczy, ale źle mi idzie.

Na razie podrzucam kolejny kawalątek opowiadania o martwej dziewczynce (początek znajdziecie tutaj), które jest napisane jakoś w 2/3 i miałam je kończyć w ten weekend, ale nie skończę, albowiem wynikły Pilne Sprawy, Którymi Trzeba Się Zająć Przed Poniedziałkiem. Całość insz Allah będzie do przeczytania w drugim zbiorku piekielnym - KIEDYŚ.

* * *

Deszcz ustał. Burza została gdzieś daleko za nimi, grzmoty cichły.

– Chcę wrócić do domu – powiedziała dziewczynka, która nagle odkryła, że znowu może mówić. Smok leciał powoli, dostojnie bijąc skrzydłami. Świat w dole wyglądał jak czarna płachta, tu i ówdzie upstrzona światełkami: nieruchome punkciki domów, pełznące kropeczki aut. – Do mamy.

– To niemożliwe.

– Czemu?

– Nie żyjesz.

Było to oczywiste i logiczne, więc dziewczynka zamilkła. Skupiła się na spoglądaniu w dół, próbując zgadnąć, gdzie są i dokąd zmierzają.

Coś jej mówiło, że to będzie długi lot.

Niebo na horyzoncie zaczynało nabierać pomarańczowego odcienia, jakby za horyzontem płonął ogień. Dziewczynka wiedziała, że to światła wielkiego miasta odbijają się od nisko wiszących chmur. Zebrała się na odwagę, żeby spytać o coś, co ją dręczyło.

– Co się stało z moim tatą?

– Nie żyje – odparł smok.

– Wiem. – Trochę dziwił ją własny spokój. – Ale gdzie teraz jest?

– Daleko stąd.

Wymijające odpowiedzi sprawiły, że dziewczynka do reszty straciła pewność siebie.

– Co teraz ze mną będzie? – spytała cicho.

– Zamieszkasz w domu oczekiwania – odrzekł smok. – To jedyne wyjście, jeśli nie chcesz wrócić na dno rzeki ani rozpłynąć się w nicość. Zakładam, że nie chcesz. Prawda? – Odwrócił łeb, żeby na nią spojrzeć, błyskając żółtym ślepiem. Dziewczynka zadrżała.

– Nie – odparła ledwie słyszalnie.

– To dobrze.

Lot dłużył się w nieskończoność. Za życia znudziłaby się, dopytywałaby, czy jeszcze daleko, mama próbowałaby ją zająć zgadywankami albo jakąś inną grą. Ale teraz, mając przed sobą całą wieczność, martwa dziewczynka spokojnie patrzyła na przesuwające się w dole nocne krajobrazy – mapy pisane światłami. Przypomniała sobie, jak kiedyś tata pokazywał jej album ze zdjęciami z Paryża, Wenecji i Rzymu. Później w szkole na lekcji plastyki narysowała wieżę Eiffla i skłamała, że tam była, a wszyscy włącznie z panią jej uwierzyli. Szkoda, że nie będzie mogła im opowiedzieć, jak leciała na smoku.

W końcu światła zniknęły. W dole rozciągała się już tylko jednolita, nudna czerń.

Niebo zaczynało się powolutku rozjaśniać, gdy nagle wielki gad zniżył lot, załopotał i wylądował miękko, przemieniając się z powrotem w samochód. Dziewczynka leżąca na tylnym siedzeniu poderwała się i zamrugała. Zasnęła? Kiedy? Czyżby lot na smoku był tylko snem?

– Jesteśmy na miejscu – oznajmiła czarnowłosa kobieta. Zgasiła silnik i wyjęła kluczyki ze stacyjki. – Możesz wysiadać, Lauro.

Nie nazywam się Laura – chciała zaprotestować dziewczynka. Jestem... jestem... Ale tylko się zająknęła, nie mogąc sobie przypomnieć, jak brzmi imię, które nosiła wcześniej.

Wysiadła z auta. W słabym świetle zobaczyła, że stoi na podwórku przed dużym domem.

– Chodź. – Kobieta wzięła ją za rękę i podprowadziła do drzwi, do których wiodły wąskie schodki z poręczą. – Uważaj – dodała. Za późno, bo dziewczynka już zdążyła się potknąć o stojące koło schodków kalosze. Dotarło do niej, że odzyskała materialność. Nie wiedziała tylko, czy to dobrze, czy źle.

Klucz zgrzytnął w zamku. Weszły do ciemnego wnętrza, gdzie pachniało dziwnie, jakby kulkami na mole i przyprawą do piernika. Nieznajoma potarła zapałkę i zapaliła staroświecką lampę naftową.

– Jak ci się podobał lot? – zapytała.

– Myślałam, że mi się to śniło – wyjąkała Laura.

Kobieta uśmiechnęła się i lekko uniosła lampę, by płomień odbił się w jej oczach, ukazując złote tęczówki oraz pionowe kocie źrenice.

– Nie śniłaś – odrzekła. – Przyleciałyśmy tu na moich skrzydłach.

Przecież smoki istnieją tylko w bajkach, chciała odpowiedzieć dziewczynka, ale łzy stanęły jej w oczach, kiedy uświadomiła sobie, że nie pamięta, kto i kiedy jej to powiedział. Większość jej wspomnień rozmyła się w bezkształtną burość, jakby zalała je rzeczna woda. Ostały się tylko pojedyncze obrazki, detale bez znaczenia.

– Chodź na górę – powiedziała tymczasem kobieta smok. – Jest bardzo późno, powinnaś iść spać.

Gdy wchodziły na piętro, stare drewniane schody skrzypiały przy każdym kroku. Dziewczynka rozglądała się ciekawie. Na pokrytych boazerią ścianach wisiały kompozycje z zasuszonych ziół za szkłem oraz oprawione dziecięce malunki. Na półpiętrze leżał pluszowy miś. Laura chciała się po niego schylić, ale zobaczyła, że rzekoma zabawka to tak naprawdę żywe stworzenie o wytrzeszczonych oczach, z ruchliwym, węszącym czarnym nosem. Miś zastrzygł uchem i cicho kłapnął zębami. Cofnęła się tak gwałtownie, że omal nie wpadła na swoją nową opiekunkę.

– Ostrożnie, bo się przewrócisz – szepnęła kobieta smok. – Bądź teraz cichutko. Kacper śpi.

Zaprowadziła dziewczynkę do małego pokoju, gdzie stało pościelone łóżko. Laura posłusznie przebrała się w naszykowaną piżamę i wsunęła pod kołdrę. Nagle poczuła się bardzo zmęczona, jak czasem w wakacje po długim dniu zabawy na słońcu. Zamknęła oczy. Pościel pachniała świeżością, materac był miękki i wygodny.

– Dobranoc, kochanie. Śpij dobrze. – Kobieta smok musnęła ciepłymi ustami czoło Laury, po czym wyszła z pokoju, cicho zamykając drzwi.

Sen nadszedł bezszelestnie jak kot. Laura sama nie wiedziała, kiedy utonęła w przyjaznej ciemności, pachnącej kwiatowym proszkiem do prania. Pozbawionej snów.