Sama z własnymi myślami, czyli monolog o introwersji

Osoby, które znają mnie bliżej, wiedzą, że jestem introwertyczna jak nie wiem co. Tak introwertyczna, że można byłoby mnie nieomalże postawić w Sèvres jako wzorzec introwertyka.

Wbrew temu, co sądzą niezorientowani, introwersja to nie to samo co nieśmiałość. Introwertyk wcale nie musi być nieśmiały! Introwersja jako cecha osobowości polega na kierowaniu swojej percepcji i działań do wewnątrz, na własne myśli i emocje. (Nie wyklucza to posiadania wyćwiczonej zdolności do zajmowania głosu publicznie, prowadzenia prelekcji, wykładów, a nawet występowania na scenie. Chodzi tylko o preferowany tryb funkcjonowania.)

Skala introwersji/ekstrawersji określa, na ile człowiek preferuje aktywności prowadzone samotnie, a na ile czerpie energię z interakcji z ludźmi. Jeśli porównać temperamenty ludzkie do zwierzęcych, introwertyk byłby trochę jak krab pustelnik lub jastrząb, a ekstrawertyków należałoby przyrównać do zwierząt stadnych, jak na przykład konie. 

Introwertyk „ładuje akumulatory” czytając, grając w gry komputerowe, majsterkując, wędkując czy uprawiając inne jednoosobowe hobby. Preferuje spotkania towarzyskie w małym gronie, a najlepiej twarzą w twarz. Przeraża go wizja pracy wymagającej wchodzenia codziennie w interakcje z mnóstwem nowo poznanych ludzi. 

Pamiętam, że kiedy w dzieciństwie zabierano mnie na przyjęcia komunijne kuzynów, to nawet kiedy w gronie dzieciaków toczyła się wesoła zabawa, ja prędzej czy później podkradałam z regału jakąś książkę i zaszywałam się w kącie. Nie to, żebym nie lubiła się bawić z innymi dziećmi. Ale książki były ciekawsze.

Mniej więcej w połowie liceum dotarło do mnie, że czuję się dobrze we własnym towarzystwie i że kiedy jestem zmęczona, zła, nieszczęśliwa, to jest mi łatwiej w samotności dojść do siebie. To jest koronna cecha introwertyka – kiedy spędza czas sam ze sobą, odzyskuje równowagę duchową i animusz. 

Lubię samotnie zwiedzać obce miejsca – podczas różnych wyjazdów, wliczając w to krótkie wycieczki, zwędrowałam tak Wrocław, Moscow w stanie Idaho, okolice Bielefeld, Berlin, Monachium oraz Heidelberg i otaczające go lasy. Lubię słuchać własnych myśli. Lubię samotnie pracować, spacerować, robić zakupy. Śmiać się w środku nocy przy komputerze z czegoś, co rozśmieszyło wyłącznie mnie. Jestem mężatką, mam znajomych, mam przyjaciół, ale 90% mojego życia towarzyskiego na co dzień toczy się w sieci.

Bardzo dobrze wspominam te 4 lata, kiedy mieszkałam samotnie na stancji w Heidelbergu i wracałam wieczorami do pustego mieszkania, a weekendy miałam tylko dla siebie. Byłam w stałym kontakcie telefonicznym i mailowym z rodziną oraz znajomymi z Polski, ale na miejscu nie zawarłam żadnych bliższych znajomości, nie mówiąc o przyjaźniach, i nie przeszkadzało mi to w najmniejszym stopniu.

Lubię ludzi – serio! – ale pod względem relacji towarzyskich jestem jak Włóczykij z "Muminków", który zawsze przebywał w Dolinie Muminków tylko przez jakiś czas, a potem uciekał na samotne wędrówki. 

Synonimem raju jest dla mnie latem jakiś bezpieczny, malowniczy teren spacerowy z dużą ilością drzew, a w zimie biblioteka. Synonimem piekła byłaby konieczność regularnego uczestniczenia w firmowych imprezach integracyjnych.

Na koniec powiem, że jest jeszcze jeden rodzaj samotności, który cenię, chociaż wiem, że wielu introwertyków źle odbiera to uczucie i go unika. Samotność w tłumie. Lubię przebywać gdzieś, gdzie zebrało się mnóstwo ludzi i dzieje się coś ciekawego. Konwent, impreza na otwartym powietrzu, ruchliwy deptak w turystycznej miejscowości. Jeśli tylko jest tam bezpiecznie, lubię krążyć wśród ludzi i obserwować ich z boku, czując się trochę jak niewidzialny duch. Na konwentach zawsze spędzam dużo czasu, słuchając prelekcji, fotografując stoiska wystawców, obserwując scenki rozgrywające się na korytarzach i chłonąc tę specyficzną konwentową atmosferę, w której spontanicznie dzieją się rzeczy szalone i urocze. 

Pozdrawiam serdecznie wszystkich czytających te słowa, zarówno introwertyków, jak i ekstrawertyków. Zawsze powtarzam, że gdybyśmy wszyscy lubili to samo, świat byłby bardzo nudnym miejscem.

Uwagi, zwierzenia i komentarze mile widziane!