Twardy reset

Ten marzec był nieco szalony. Najpierw pośpieszne szykowanie materiałów do katalogu „Fantastic Women Writers of Poland” i tłumaczenie próbek na angielski, potem wyjazd na Targi Książki w Londynie, a po powrocie nadganianie różnych zaległych spraw tudzież rozsyłanie tu i tam przetłumaczonych fragmentów książek (zobaczymy, czy coś z tego wyniknie)... W samej końcówce miesiąca sprężyłam się, żeby przetłumaczyć opowiadanie „Najlepsze pierogi w Kocierbie” i wysłać je na pewien konkurs z deadline’em do 31 marca (już wiem, że nic tam nie ugrało, ale hej, przynajmniej się starałam!) – skądinąd samo ekspresowe wykonanie tego przekładu to też osiągnięcie. Zarwałam noc z 30 na 31 marca, ale byłam zadowolona, że się udało – generalnie po takich całonocnych sprintach mam zawsze dobry humor, nieważne, czy wykonywałam zlecenie dla kogoś, czy pracowałam nad własnym tekstem.

1 kwietnia wstałam rano jakaś taka ospała, niewyraźna, kompletnie bez energii i stwierdziłam, że chyba się starzeję, a z całonocnymi sprintami będzie trzeba skończyć, skoro skutki ciągną się za mną jeszcze dobę później. Gdzieś od południa zaczęłam odczuwać coraz silniejsze dreszcze, bóle mięśni, mdłości, aż w końcu dotarło do mnie, że to jednak nie opóźnione zmęczenie po zarwanej nocy, tylko dopadł mnie jakiś wredny wirus. Zmierzyłam gorączkę, no i rzeczywiście.

Wieczorem mi się pogorszyło i przez dwie następne doby funkcjonowałam gdzieś na poziomie 50% swojej zwykłej wydajności i energii (to i tak dużo jak na kogoś, kto żywi się wodą i elektrolitami). Po raz pierwszy w życiu zawarłam bliższą znajomość z kupnymi mieszankami elektrolitowymi do nawadniania doustnego - nawadniają skutecznie, ale ten chemiczny owocowy aromacik... tfu (pro tip: wersja truskawkowa jest trochę atrakcyjniejsza od pomarańczowej), chociaż pod względem obrzydliwego smaku Smecta i tak bije je na głowę. Jestem pełna podziwu dla ludzi, którzy są w stanie zmusić dziecko do wypicia tej ohydnej słodkawej zawiesiny smakującej jak plastik. 

Dobrze znoszę funkcjonowanie bez jedzenia. Już to w sumie wiedziałam, ale potwierdziło się po raz kolejny. Na tyle dobrze, żeby po ponad 50 godzinach stuprocentowej głodówki, po skonsumowaniu mizernej ilości kleiku z glukozą wyjść sobie na energiczny spacerek po osiedlu i spacerować godzinę, bo słońce takie piękne. Oczywiście wolałabym w najbliższej przyszłości nie powtarzać tego doświadczenia. (Nie należę do osób, które wierzą w zbawcze działanie ścisłych postów, jak nie muszę, to nie praktykuję.)

Po tych atrakcjach jestem chudsza niż byłam, a jeszcze przez parę dni nie pożywię się takimi smacznymi rzeczami jak fasola, soczewica albo kotlet schabowy w panierce – zaprawdę powiadam, dobrze, że lubię biały ser i gotowaną marchewkę... Z całej historii wynikł natomiast jeden mały pożytek. Na co dzień robię tyle rzeczy, że dwie doby spędzone w trybie „14 h snu i leżenia, 10 h niemrawej aktywności” działają jak twardy reset: człowiek nagle ma czas spojrzeć z dystansu, zastanowić się nad różnymi sprawami. Zawzięłam się, że tej wiosny spróbuję się wziąć za swoje zdrowie, więcej czasu spędzać na powietrzu, bo zimę przesiedziałam głównie przy komputerze i zdaje się, że źle na tym wyszłam. Może stanie się cud i zmotywuję się, żeby biegać? W ogóle chodzi za mną lista rzeczy, które CHCIAŁABYM robić, a „nie mam kiedy” (czytaj: ciągle lądują za daleko na liście priorytetów), i będzie trzeba w końcu na serio się tym zająć.

Twardy reset nie jest przyjemny, ale może w dłuższej perspektywie przyniesie coś dobrego.